Nee, we gaan het niet hebben over het TV-programma ‘Het Perfecte Plaatje’ waar ze de mooiste foto moeten maken. Het gaat überhaupt niet over foto’s. Of nou ja, in zekere zin ook een beetje wel. Deels gaat het natuurlijk ook over hoe jij vindt dat je op een foto moet staan. Zo perfect mogelijk.
In plaats daarvan gaan we het hebben over het perfecte plaatje waar jij denkt dat je aan moet voldoen. Het ideaalbeeld. Zodat jij de perfectie zelve kunt zijn.
Waarom we willen voldoen aan het perfecte plaatje
Als jij er ook graag zo goed mogelijk uit wilt zien. Of door iedereen aardig of geweldig gevonden wilt worden. Dan is dat niks om je voor te schamen. Dit hebben we allemaal in meer of mindere mate.
Deze drive zit diep in ons verankert. Al sinds de prehistorie is dit deel van onze soort.
Er zo goed mogelijk uit willen zien, komt uit onze biologische drijfveer om ons voort te planten. Zelfs als je geen kinderwens hebt, zoals ik, wil je vaak nog wel een liefhebbende partner in je leven. En een partner aan de haak slaan, lukt het beste door te laten zien hoe gezond en sterk je bent.
Niet alleen wij mensen willen dit. Neem bijvoorbeeld de pauw. Met die enorme staart met ontzettend lange veren die het mee moet slepen. Die het rechtop moet kunnen zetten. Deze staart heeft geen ander nut dan de vrouwelijke pauw laten zien dat hij de energie en de kracht heeft om zo’n gigantische staart te kunnen dragen.
Wat de staart is voor de pauw, is voor de mens ons gezicht en onze lichaamsbouw. Die laten zien hoe gezond en krachtig we zijn.
Onbewust voelen we dat iemand met een symmetrisch, egaal gezicht met een gezond gebit, waarschijnlijk gezonder is dan iemand met een gezicht met littekens en tanden die scheef staan.
En natuurlijk in de vorm van ons lichaam.
Voor vrouwen is dat een bepaalde taille.
Voor mannen hoe breed en gespierd zij zijn.
Je wilt erbij horen
Ook als het gaat om hoe je overkomt op anderen, je persoonlijkheid, wil je voldoen aan een ideaalbeeld. Een perfect plaatje. Dit willen we, omdat we erbij willen horen. Je wilt geaccepteerd worden.
Ook dit is al zo lang als het bestaan van de mens bij ons. Wij zijn sociale dieren. Sociale dieren, die vroeger altijd in stammen bij elkaar leefden. Binnen die stam was iedereen afhankelijk van elkaar. Jij van je stamgenoten en jouw stamgenoten van jou.
Door die afhankelijkheid kon je er maar beter tussen passen. Week je te veel af, dan had de stam niks aan jou. Maakte je het helemaal te bont, dan werd je verstoten. Je kans op overleving was dan verkeken.
Tegenwoordig lijken we een stuk onafhankelijker van elkaar. We leven niet meer enkel in één stam. Toch zit deze drang om geaccepteerd te worden en erbij horen nog steeds diepgeworteld.
Het perfecte plaatje wordt sterk overdreven
Het is heel logisch dat we tot op zekere hoogte ergens aan willen voldoen. Het ding is alleen… We hebben dit volledig buiten proporties getrokken. Zowel in hoe we eruit ‘moeten’ zien als hoe we ‘moeten’ zijn.
Slank, slanker, slankst
Het perfecte plaatje hier in Nederland is dat je vooral zo slank mogelijk moet zijn. Als vrouw in ieder geval. En als man zo breed en gespierd mogelijk. Niet dat iedereen dit het mooiste vindt. Maar ergens voelen we allemaal dat we zo het meest gewaardeerd gaan worden.
Bij de man laat deze breedte en deze spieren zien hoe krachtig hij is.
Bij de vrouw dat ze een gezond lichaam heeft om een kind te kunnen baren.
Maar hoe slank of hoe gespierd we moeten zijn, zijn we uit het oog verloren. Op een gegeven moment bereik je namelijk een lichaamsomvang die niet meer gezond is.
Als man word je er niet gezonder op als je je lichaam continu uitput om zo sterk te lijken. Zeker als je hierbij middelen gebruikt om dit voor elkaar te lijken.
Â
En als vrouw heb je juist wat vet nodig om een kind ter wereld te kunnen brengen. Er zijn dan ook plaatsen op de wereld waar juist slank niet het ideaalbeeld is, maar juist die vrouwelijke rondingen.
Precies zoals de rest/zoals het hoort
In je persoonlijkheid kun je maar het beste lijken op de rest. Dan is de kans dat anderen je accepteren het grootst toch?
En dus zijn we allemaal extravert, vrolijk, de vriendelijkheid zelve, spontaan, gezellig, maar ook sterk en onafhankelijk.
Ja, vroeger, toen we nog in stammen leefden, kon je er maar beter bij horen. In je eentje overleefde je het niet. Dat betekende alleen niet dat iedereen binnen de stam precies hetzelfde moest zijn. Iedereen was zichzelf en droeg op zijn of haar manier bij. Verstoten worden werd je vooral als je het wel erg bont maakte of niet bijdroeg aan de overleving van de stam.
Wij zijn niet gemaakt om allemaal hetzelfde te zijn.
We zijn hier om op onze eigen manier kleur toe te voegen.
Om jezelf te zijn en op jouw eigen, unieke manier bij te dragen.
Bang dat je dan afgewezen wordt? Tja, we zijn hier niet om iedereen te vriend te houden. Dat is onhaalbaar. Maar stel jezelf deze vraag eens:
Wil jij mensen in jouw leven die jou accepteren om wie jij probeert te zijn?
Of mensen die jou accepteren zoals je bent?
Voor mij is het die laatste en ik kan me zo voorstellen dat dat voor jou ook zo is. Dat dat de mensen die jij in jouw leven wilt. En dat zijn de mensen die jij aan gaat trekken als jij besluit om jouw unieke zelf te zijn. Als jij dat perfecte plaatje loslaat, waar jij denkt dat jij aan moet voldoen.
Luister ook hier:
