Grote kans dat jij als kind geleerd hebt dat je niet boos mocht zijn.
Zeker niet wanneer je bent opgevoed als meisje.
Je had lief te zijn. Meegaand en volgzaam.
En boos aangeven dat je iets niet wilde was not done.
Ook als jongen heb je dit misschien ervaren.
Dat je niet zoveel te willen had.
Of dat je ouders niet met jouw boosheid om konden gaan.
En net deden of jouw boosheid er niet was of je naar je kamer stuurden.
Veel van ons zijn namelijk opgegroeid bij emotioneel onvolwassen ouders.
Ouders die zelf niet om konden gaan met hun emoties.
Die vaak zelf vanuit het niets konden ontploffen.
Of die alles wegstopten en nooit een emotie te leken hebben.
Met als gevolg dat wij, de kinderen van, emotionele verwaarlozing hebben ervaren.
Onze emoties mochten en konden er niet zijn.
Omdat onze ouders er niet mee om konden gaan.
En ons niet konden leren hoe met onze boosheid of met onze angst om te gaan.
Allen zijn we ze hierdoor weg gaan drukken.
Gaan negeren.
Leerden we dat ze er maar beter niet konden zijn.
Dat je vooral niet boos moest worden, want dat was slecht of gevaarlijk.
Terwijl we juist die boosheid toe willen laten in ons leven (net als elke emotie trouwens)
Omdat het zo’n krachtige emotie is die er voor zorgt dat we onze grenzen aangeven.
Voor onszelf opkomen.
En onze ruimte innemen in ons leven.
Grenzen en ruimte waar we allemaal recht op hebben.
Man of vrouw.
Het is tijd om te stoppen met aanpassen en alles goed te keuren.
Het is tijd om die gezonde boosheid voor ons te laten spreken!
Lees ook de volgende artikelen over emoties:
Grote kans dat jij als kind geleerd hebt dat je niet boos mocht zijn. Zeker niet wanneer je bent opgevoed als meisje. Je had lief te zijn. Meegaand en volgzaam. En boos aangeven dat je iets niet wilde was not done.
Ook als jongen heb je dit misschien ervaren. Dat je niet zoveel te willen had. Of dat je ouders niet met jouw boosheid om konden gaan. En net deden of jouw boosheid er niet was of je naar je kamer stuurden.
Veel van ons zijn namelijk opgegroeid bij emotioneel onvolwassen ouders. Ouders die zelf niet om konden gaan met hun emoties. Die vaak zelf vanuit het niets konden ontploffen. Of die alles wegstopten en nooit een emotie te leken hebben.
Met als gevolg dat wij, de kinderen van, emotionele verwaarlozing hebben ervaren, onze emoties mochten en konden er niet zijn.
Omdat onze ouders er niet mee om konden gaan. En ons niet konden leren hoe met onze boosheid of met onze angst om te gaan.
Allen zijn we ze hierdoor weg gaan drukken. Gaan negeren. Leerden we dat ze er maar beter niet konden zijn. Dat je vooral niet boos moest worden, want dat was slecht of gevaarlijk.
Terwijl we juist die boosheid toe willen laten in ons leven (net als elke emotie trouwens). Omdat het zo’n krachtige emotie is die er voor zorgt dat we onze grenzen aangeven. Voor onszelf opkomen. En onze ruimte innemen in ons leven.
Grenzen en ruimte waar we allemaal recht op hebben.
Man of vrouw.
Het is tijd om te stoppen met aanpassen en alles goed te keuren. Het is tijd om die gezonde boosheid voor ons te laten spreken!
Lees ook de volgende artikelen over emoties:
